Torpaq isti bir çarıq ayağı yalınlara,

Kürk belə soyuq gələr gövdəsi qalınlara.

Quru çörəklə doyar yaşamaqçün yeyənlər

Nədən doyar sən söylə, “mənim-mənim” deyənlər.

 Tamahın yolu bağlı sevgi uyuyan qəlbdə.

Parıldayan daşlar yox, məhəbbət saxlar cəlbdə.

Tənha ruhlar doymaz ki, bu aləmin varından,

Məhəbbəti dadanlar uzaq dünya malından.

Yalnız zaman sənindir, gerisi bəhanədir.

Vücudu bəzəyən sən, səni bəzəyən nədir?

Düşünsənə bir anlıq, məhəbbətsiz dünyanı

Pozulmazmı  nizamı, dəyişməzmi mizanı.

Qəribədir deyilmi?

Dünya binadan belə

Özün yox izin qalar.

Daşlara, qayalara yazdığın sözün qalar.

Torpğa əkdiyin,

Tarlaya səpdiyin,

Kətanlara çəkdiyin

Bəzəyər bu dünyanı özün olmasan belə.

Qəribədir deyilmi?

Büstün, heykəlin qalar

Sənin yaratdıqların

Sənimi yola salar,

Qəribədir deyilmi?

Cansız daş səndən güclü,

Səndən uzun ömürlü.

Kədərlidir deyilmi?